Kupując dzieło sztuki warto zyskać pewność, że nie jest to falsyfikat. W Polsce przyjął się zwyczaj, że ekspertyzę sporządza sprzedający. Wynika do z oszczędności potencjalnych klientów, którzy kupując obraz za kilkadziesiąt tysięcy złotych nie chcą dopłacać jeszcze dodatkowo za opinię rzeczoznawcy. Niestety w ostatecznym rozrachunku często wychodzą na tym jak Zabłocki na mydle, bo w interesie sprzedającego jest potwierdzenie za wszelką cenę autentyczności dzieła, które chce sprzedać.
Nie można również wykluczyć błędu specjalisty, ponieważ proces ustalania autentyczności dzieła sztuki i związane z nim badania są bardzo skomplikowane. Najłatwiej podrobić jest sztukę z lat 60. i 70. XX wieku, ponieważ najczęściej stosowana technika oceny prawdziwości obrazów, opierająca się na naturalnych procesach starzenia się farb jest w tym przypadku nieskuteczna. Od ich powstania minęło bowiem zbyt mało czasu, a modne wówczas różnego rodzaju eksperymenty z wykorzystywanymi materiałami, na temat których brak jest obiektywnej wiedzy dodatkowo to utrudniają. Aby więc uchronić się przed nieuczciwymi sprzedawcami lub zwyczajnym ludzkim błędem warto wykonać dodatkową ekspertyzę na swój koszt. Ekspertyza taka to zwykle 2 – 3% wartości przedmiotu plus VAT, ale cena ta zwykle podlega negocjacji. Konsultacja ustna kosztuje 50 – 150 zł, zależnie od złożoności problemu. Ocena na piśmie to koszt rzędu 1 tys. zł. Lub 2 tys. zł jeśli wymaga ona dodatkowej konsultacji z konserwatorem zabytków lub innym specjalistą.
W Polsce rynek specjalistów zawodowo zajmujących się oceną autentycznością dzieł sztuki nie jest do końca prawnie unormowany. Panuje opinia, że rzeczoznawcą może być tylko i wyłącznie historyk sztuki. Podczas gdy kolekcjonerzy bez specjalistycznego wykształcenia kierunkowego, od lat zajmujący się twórczością danego artysty, posiadają często znacznie szerszą wiedzę od wykształconych historyków sztuki. Do tej pory nie ma również żadnych regulacji prawnych określających jednoznacznie odpowiedzialność finansową eksperta za pomyłkę. Rzeczoznawcy często decydują o stratach i zyskach swoich klientów, liczonych w setkach tysięcy złotych, dlatego niezwykle ważnym nie tylko dla nich tematem jest możliwość ubezpieczenia się od pomyłki. Niestety z uwagi na wysokość takiego odszkodowania niewiele firm ubezpieczeniowych decyduje się na tego rodzaju usługi. Kolejną bolączką polskiego rynku sztuki jest brak monografii najwybitniejszych krajowych malarzy takich jak Jacek Malczewski czy Józef Brandt, co znacznie utrudnia samym kupującym wstępną selekcję oryginału od falsyfikatu.
Brak jednoznacznych przepisów prawnych dotyczących oceny autentyczności dzieł sztuki skutkuje tym, że w Polsce funkcjonuje wiele różnego rodzaju dokumentów dotyczących tej kwestii, które można umownie sklasyfikować w pięciu grupach. Są to: oceny i opinie rzeczoznawców Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, wszelkiego rodzaju ekspertyzy (opinie, oświadczenia) o autentyczności obiektów przygotowywane przez „podmioty zewnętrzne”, potwierdzenia autentyczności (oświadczenia) przez twórców dzieła sztuki, ew. rodzinę, dokumenty proweniencyjne, certyfikaty wystawiane przez galerie (antykwariaty) i domy aukcyjne.