Początków walca angielskiego należy doszukiwać się 1910r. w Anglii, w Londynie, gdzie został po raz pierwszy zatańczony. W niektórych krajach nazywany walcem powolnym, narodził się ze względu na niechęć Anglików do szybkich tańców. S
tąd wytworzył się nowy styl taneczny, zwany stylem angielskim. Opiera się na prawach naturalnego ruchu ciała i jest podobny do chodu. Prekursorem walca powolnego jest angielski nauczyciel tańca Victor Silvester, który dzięki walcowi jest zdobywcą zawodowego mistrza świata w tańcu towarzyskim z roku 1922.
Walc angielski metrum ¾, tempo 30-31 taktów/min. Jego technikę i styl ustalono w Anglii w 1921 r. Poprzednikami walca angielskiego były boston i walc wiedeński. Jest tańcem swingowym, metronometrycznym i wirowym. Na pierwsze uderzenie tańczy się płasko, pod koniec zaczyna się akcja unoszenia, którą kontynuuje się w drugim kroku, a pod koniec trzeciego się opada. Jest to pierwszy z tańców standardowych, jakie tańczą pary na turnieju tańca towarzyskiego. Jest tańcem przestrzennym, gdzie tańczone są zarówno obroty w pracy jak i w lewo. Dodatkowo stosuje się jednotaktowy krok zmienny. Para przemieszcza się dookoła parkietu, w kierunku przeciwnych do wskazówek zegara. Walc jest tańcem powolnym, romantycznym. Tańczony, powinien sprawiać wrażenie ruchu łodzi poruszającej się po regularnie wznoszących się i opadających falach.
Każda figura taneczna powinna być rozpoczynana na początku taktu, na pierwsze uderzenie, na koniec zaś taktu stopy są łączone. Podstawowe figury to - obrót w prawo, chaase, wirówka, promenada, whisk, open telemark, tkacz, skrzydełko, wirówka w lewo, fallaway. Walc angielski należy do klasycznych tańców turniejowych. Na kryteria oceny sędziowskiej składa się m.in. prawidłowe wykonanie wahadłowego ruchu pary, z różnymi wariantami unoszenia i opadania podczas każdego taktu. Walc angielski musi być tańczony w tzw. kontakcie, gdzie ciała tancerzy stykają się od kolan, aż do mostka partnerki. Zaś ich sylwetki powinny zostać niezmienne przez cały taniec.