Narodzin walca wiedeńskiego należy upatrywać się w 1815 r, w czasie kongresu wiedeńskiego. Jak w przypadku tanga, były osoby, które uważały publiczne obejmowanie się za nieprzyzwoite bądź niemoralne.
Pojawiły się głosy o tym, że takie wirowanie w tańcu może wywoływać różne choroby, a w skrajnych przypadkach prowadzić do śmierci. Na szczęście, wszystkie te hipotezy z czasem obalono i od połowy XIX w walc wiedeński jest nieodłączną częścią balów na dworach prawie całej Europy. W rozwoju walca dużą rolę odegrała muzyka komponowana przez ówczesnych geniuszy takich jak Johann Strauss („Nad Pięknym Modrym Dunajem”, „Walc Cesarski”), czy Piotr Czajkowski („Walc Kwiatów”, „Wielki Walc”). Ich utwory rozbrzmiewają w salach Filharmonii czy teatrów do dziś. Wykonywane są znakomite orkiestry z całego świata.
XIX w Europie to era dwóch walców: niemieckiego i francuskiego. Kolejny to właśnie walc wiedeński z typowym rotacyjnych obrotowym ruchem. Choć walc rozwinął się szybciej w Austrii, jego początków należy szukać w Niemczech, gdzie pieśni i tańce ludowe cieszyły się od zawsze dużą popularnością. W 1786 r dzięki finałowi opery Una cosa rara, walc zaistniał także w muzyce operowej. Walc wiedeński jest najstarszym tańcem turniejowym, a zarazem najbardziej eleganckim. Tańczony jest do muzyki, najczęściej instrumentalnej. Ma metrum ¾. Najtrudniejsze w walcu jest uzyskanie efektu płynności. W muzyce silnie akcentowane jest uderzenie „na raz”. Sam walc wiedeński tańczony jest płasko, nie posiada unoszeń i opadania. Tańczymy nie na palcach, a na pięcie lub przodostopiu., tzw. „no foot rise”.
Ze względu na powstanie walca angielskiego, który jest następcą walca wiedeńskiego, w turniejach w Stanach Zjednoczonych i w Anglii, jest czasem pomijany. Jednak jest idealny dla początkujących, zw względu na prostotę kroków. Walc wiedeński do dziś króluje na weselnych parkietach. Jest to styl najczęściej wybierany na pierwszy taniec.