Witraże to ozdobne wypełnienia okien. Najczęściej są one wykonywane z kawałków kolorowego szkła. Takie kawałki są następnie wprawiane w ołowiane ramki, które są umiejscowione między żelaznymi sztabami. Ramki te stanowią kontur rysunku. Służy to uwydatnieniu kolorów oraz kształtu dzieła. Dodatkowo stosuje się kreskowanie na szkle i malowanie przeźroczystymi farbami. Pozwala to na wydobycie z wirażu odpowiednich elementów i ich podkreślenie np. szaty lub głowy. Wiraże powstają również za pośrednictwem szkła barwionego, stopionej masy szklanej z domieszką tlenku metali, szkła malowanego farbami szkliwnymi oraz niskotopliwymi oraz ze szkła opakowego i szkła irydyzowanego.
Witraże można spotkać najczęściej w budownictwie sakralnym, czyli w kościołach. Przykładem takiego witrażu może być aktualnie największy witraż na świecie znajdujący się w kościele Najświętszego Serca Jezusa Chrystusa w Rypinie.
Technika wirażu najprawdopodobniej powstała na podstawnie bizantyjskich mozaik. Zaczęła się ona rozwijać w starożytności, ale popularność zaczęła dopiero zyskiwać we wczesnym średniowieczu. Jednak ciągły rozwój techniki sprawił, że renesans witrażownictwa przypadł na przełomie XIX i XX wieku. Pierwsze witraże w Europie pojawiły się już w średniowieczu, we Francji. Do Polski trafiły one jednak dopiero w latach 30. XIV wieku. Tutaj rozwój witrażownictwa zaczął się od toruńskich warsztatów i charakteryzował się wysokim poziomem artystycznym. Pierwsze witraże były zamawiane zazwyczaj na zlecenie biskupów lub zakonu krzyżackiego.