Płytki na tarasie

W dzisiejszych czasach do uszczelnienia tarasu można stosować hydroizolacje bezspoinowe (tzw. alternatywne lub płynne folie), które nakłada się w dwóch lub trzech cienkich warstwach plus taśmy narożne w miejscu łącania tarasu ze ścianą. Mają one postać plastycznej, półpłynnej masy, którą nakłada się pędzlem lub wałkiem. Zaletą nie do przecenienia jest całkowita szczelność prawidłowo wykonanej powłoki uszczelniającej. Przed przystąpieniem do wykonywania powłoki należy w miejscach styku płyty tarasowej z budynkiem umieścić taśmy uszczelniające, które dodatkowo poprawią szczelność tych miejsc. Hydroizolacje bezspoinowe są bardzo skuteczne, ale niestety duzo droższe od rozwiązania tradycyjnego. Tradycyjnie izolacja przeciwwodna zrobiona jest na warstwie spadkowej wykonywanej z papy termozgrzewalnej lub na osnowie poliestrowej. Papa musi być układana na zakład wynoszący ok. 10 cm, a łączy się go zazwyczaj lepikiem, w celu uszczelnienia tego miejsca. Brzegi papy należy wywinąć na ścianę. Stosuje się też bardziej nowoczesne materiały, takie jak folia płaska oraz tłoczona, maty drenażowe i membranę samoprzylepną folii lub tkaniny powleczonej bitumiczno- kauczukową warstwą klejącą. eśli wybieramy któryś z wymienionych materiałów, należy w miejscach styku warstwy spadkowej ze ścianami wykonać wyoblenia z masy cementowej. Zapobiegną one pękaniu materiału w miejscach jego zagięcia. W wielu rozwiązaniach stosuje się jeszcze jedną warstwę izolacyjną. Jest to hydroizolacja podpłytkowa, układana na warstwie dociskowej. Płynną folię poliuretanową lub szlam mineralny aplikuje się na uprzednio zagruntowane odpowiednim preparatem podłoże. Pamiętajmy, że wszystkie te czynności są w przypadku gdy wykonujemy [url=http://]usługi remontowe[/url] bardzo ważne. Hydroizolację nanosi się dwiema warstwami w odstępie 4–8 godzin warstwach, korzystając z pędzla, pacy lub szczotki. Hydroizolacji nie można nanosić podczas deszczu i silnego nasłonecznienia, później zaś należy chronić ją przed czynnikami atmosferycznymi przez około dobę.Istotnym etapem prac jest wykonanie dylatacji, które przejmują naprężenia powstające wskutek ruchów warstw tarasu. Muszą przechodzić przez wszystkie jego warstwy, z pominięciem elementów konstrukcyjnych (płyta tarasowa lub strop nad pomieszczeniem). Dylatacje oddzielają konstrukcję tarasu od ścian budynku i dzielą powierzchnię tarasu na pola o bokach 2×2 m lub 3×3 m. Należy tak zaplanować dylatacje i rozmieszczenie płytek okładzinowych, aby dylatacja przebiegała w spoinach między płytkami. Dylatacje wypełnia się trwale elastycznym materiałem: paskami styropianu, taśmami uszczelniającymi lub sznurem polipropylenowym. Na koniec osłania się je mrozoodpornym uszczelniaczem – najczęściej jest to silikon. W przypadku tarasów ocieplanych, wykonywanych nad pomieszczeniami między warstwą spadkową a dociskową znajduje się izolacja termiczna. Pod nią jest paroizolacja, chroniąca przed dostępem pary wodnej przedostającej się z niżej położonych pomieszczeń. Wykonuje się ją z folii układanej na zakład lub płynnej folii bądź polimerów – jeśli powłoka ma być elastyczna. Na ociepleniu układa się hydroizolację, zapobiegającą przedostawaniu się do niego wody opadowej.