Dzięki telefonii stacjonarnej możemy realizować połączenia telefoniczne za pośrednictwem linii telefonicznych. Na końcu linii stacjonarnej linii telefonicznej podłączany jest aparat telefoniczny lub centrala telefoniczna. Linie telefoniczne mogą zostać doprowadzone do danej lokalizacji za pośrednictwem miedzianych kabli telefonicznych, kabli światłowodowych lub linków radiowych. To dzięki nim możemy korzystać z naziemnej, tradycyjnej telefonii.
Linie telefoniczne możemy podzielić na:
• Telefoniczne linie analogowe,
• Telefoniczne linie cyfrowe (z dostępem dwukanałowym i trzydziestokanałowym).
Do linii telefonicznych przydzielana jest numeracja w ramach Planu Numeracji Krajowej, który przewiduje nadawanie numeracji dla klientów usług telefonii stacjonarne w ramach 49 stref numeracyjnych – numeracja ta wynika z niegdyś obowiązujących 49 województw. Numeracja nie może być przenoszona pomiędzy strefami numeracyjnymi, co oznacza, że na przykład linie telefoniczne ze wskaźnikiem warszawskim (22) mogą być podłączane tyko w obrębie tej strefy numeracyjnej. Numeracja może być przenoszona pomiędzy operatorami usług telekomunikacyjnych.
Rynek usług i infrastruktury telefonii stacjonarnej był zmonopolizowany przez państwo do 1990 roku. Monopol państwa był realizowany przez PPTIT (Poczta Polska, Telegraf i Telefon). Ustawa o łączności, która weszła w życie w 1990 roku umożliwiła świadczenie usług i budowę infrastruktury telekomunikacyjnej przez Telekomunikację Polską (spółka akcyjna skarbu państwa). Po 2000 roku również inni operatorzy mogli korzystać z infrastruktury TP na zasadach Third Party-Access.
Już w 2010 roku na terenie Polska usługi w zakresie telefonii stacjonarnej świadczyło 126 operatorów. Liczba łączy stacjonarnych wynosiła wówczas 8,2 mln.